آشیانه...

بهار درنگاه تو آوار میشود

و دستهای من برای تو آشیانه میبندد.

 سقف خانه بر پرواز میماند و

این آرزوی سبز در چشمان شکار دیوار تار میبندد.

میروم تا بخوابم این شب را تا آسودگی هزار و ده شب... .

پنجره در شکوه خامش آفتاب سالم و بیدار و

پیوسته در خیرگی محزون خویش تابنده میشود

و سردی خاک بر گونه اش گر میگیرد.

 میماند بر این عشق "دست نخورده" ایستا و چشم بسته

و دستهایش بر آغوشی میگشاید

که آسمانش پنجره را در بر گرفته باشد.

                        نرگس زرد