"تابناک من"

تابناک من بشد دوش از بر من!آه! دیگر در جهان

می برم آن رشته ها که بود بافیده ز پهنای امیدی مانده روشن.

دیگرم نرگس نخواهد _آنچنان که بود خنده ناک_ خندد

روی مانندان گلشن

من به زیر این درخت خشک انجیر

که به شاخی عنکبوت منزوی را تار بسته

می نشینم آنقدر روزان شکسته

که بخشکد بر تن من پوست.

ای که در خلوت سرای دردبار شاعری سرگشته داری جا

کوله بار شعرهایم را بیاور تا به زیر سر نهاده

_روی زیر آسمان و پای دورم از دیاران_

از غم من گر بکاهد یا نکاهد

خواب سنگینم رباید آنچنان

که دلم خواهد.

                           نیما یوشیج