از آغاز همین بوده است...

که برای تو باشم

و اقبال خود را با گرمی روح تو بودن بیازمایم.

تجسم حس سرکش من

به هزاران گونه ی گیاه سبز

دردی را دوا نمی کند.

می باید خود را فدا کنم

برای "نیستی" که" هست" خود را

از چشمهایی آب خورده به امانت می گیرد

و مرغابیان نقره بال

زنده زیر آبهای دریا کباب میشوند

تا طعمه ی لاشخوران از راه رسیده نباشند.

خنکی عطشناک این بیگانگی

تا انتهای وجودم را لمس میکند

و بودن ام را تا همیشه تثبیت...

سوارکاران

شومی را از اینجا می برند

و صدای تند نعل ها یشان

بوی گزنده ای

         بر پوست فریبای پس از باران بر جا می گذارد.

رهایی دستانم را سور می گیرم

و به شا باش ذوق خنده هایت

چشمانم را فرش راهت ... .

امشب که پایان شود

تنها چند روز تا سفر باقی ست.

آه!

جاده های بی انتها دلربایند... .

                                       (نرگس.ز)

   (حق چاپ محفوظ!)