<بگذار تا شیطنت عشق چشمان ترا بر عریانی خویش بگشاید. هر چند آن بجز معنی رنج و پریشانی نباشد.اما کوری را به خاطر آرامش تحمل مکن.
کنار آشیان تو آشیانه می کنم
فضای آشیانه را پر از ترانه می کنم
کسی سوال می کند به خاطر چه زنده ای
و من برای زندگی ترا
بهانه میکنم.
این شعر رو یکی از دوستان اینترنتی برایم آف لاین زده بود.واقعن سپاس.چون با خوندنش بیاد شبهای شعر و گذشته ها افتادم.این شعر ساده است و واقعن عاشقانه! کم پیش میاد از این شعر ها خوشم بیاد.
سلام آزاده جان
شعر زیبایی بود
موفق باشی
پویا
نقطه چین برای حرف‌هایتان جای کافی دارد! ...
سلام!